دل عيشة ما عندها دين ،غير دين الـمال، يحق و يحرّم ...
آنا نتاجرْ، ذاك ليّا خير، مين ضيق الـحيوط، ما نطيقش نصبر ...
نبيع و نشري و ل خيري نسهّل، و اللي بالي نامه، ما هوش موحال ...
شي يدخل و شي يخرج، و شحال ربحتْ ليوم، يادرا؟ ...
.............
صلّيتْ ل ربّي و دعيتْ مولاي، حانوت جاري تصيبهُ موصيبه ...
داري جديدة، خمسة فل عيْن، نهاري خدمة و ليلي تخمام ...
.............
نتا اللي فيّا تخزر، برك شوف ليوم و اسمعني مليح ...
طريق الـتجرة لا صناف يفرّز، تودّرْ فيه اللي ما حصى يفرّق ...
يلا ليوم نتا كيفي بغيت الـرباح، من ﭬلبك نبدا نريّح ...
خوذ مال ذاك اللي آنا بعتْه، نشريه عليك، راني محتاجهُ ...ـ
ton poème jaillit du néant ,le néant d'une ame tourmentée ,aussi bien par le concret (l'argent),que par l'abstrait (la vanité),les mots que tu choisis dégagent différentes émotions ,selon l'humeur de celui qui les lit ,un vrai plaisir
RépondreSupprimerbonne continuation .
avoir et être, le tribu du désir......quand la morale nous veut, subir!
RépondreSupprimerMerci du passage :)